Soms lijkt het leven op een indrukwekkende sculptuur die ik ooit zag: een mensfiguur, onder een enorme stapel stenen, als een moderne Atlas. Het was alsof al het gewicht van de wereld rustte op zijn schouders. En terwijl ik daar stond, herkende ik dat gevoel meteen. Misschien herken jij het ook: de onzichtbare zakken vol verwachtingen, zorgen, verantwoordelijkheden, en oude pijn die je – vaak ongemerkt – met je meedraagt.
We sjouwen wat af, in ons hoofd en in ons hart. Al die ‘moeten’, al die ‘wat als’ vragen, de herinneringen aan vroeger en de angsten voor morgen. Het voelt soms alsof we ieder moment kunnen bezwijken onder de zwaarte. Maar… wat als die zwaarte niet écht is? Wat als het slechts de gedachte aan die zwaarte is, die ons doet buigen?
Een andere manier van kijken
Het pad van het labyrint vraagt niets van je, behalve aanwezig zijn. Elke bocht, elke draai nodigt uit tot vertragen en voelen. Je hoeft niets op te lossen, niets te ‘doen’ behalve volgen. En langzaam – soms ongemerkt – verandert er iets. Je perspectief verschuift. De last op je schouders voelt minder zwaar, niet omdat de omstandigheden buiten het labyrint zijn veranderd, maar omdat er binnen in jou iets gebeurt.
Misschien ontdek je dat de ‘stenen’ die je draagt geen massief graniet zijn, maar slechts vederlichte gedachten, overtuigingen of patronen die ooit hun functie hadden, maar nu vooral vertragen. Soms blijken ze niet eens van jou te zijn, maar overgenomen uit je familie, je werk, je cultuur.
De kracht van het labyrint
Het labyrint is geen magisch pad dat alle problemen oplost, maar het is wel een plek waar ruimte ontstaat. Ruimte om te ademen. Ruimte om je eigen tempo te vinden. Ruimte om te onderzoeken: wat hoort werkelijk bij mij? Wat mag ik loslaten? Welke ‘stenen’ kan ik veranderen in ‘veren’?
De metafoor die mij hierin telkens weer inspireert, komt van Richard Bach:
“Wat voor de rups het einde van de wereld is, noemt de meester een vlinder.”
Transformatie gaat niet zonder schuren, zonder afscheid nemen van oude vormen. Maar wat als het einde van je bekende verhaal juist het begin is van iets veel lichters, vrijers?
Ervaar het zelf
Misschien lees je dit en voel je ergens een verlangen naar lichter leven. Een verlangen om weer meer ruimte te ervaren in jezelf, om oude patronen achter je te laten. Ik nodig je uit om dit niet alleen met je hoofd te lezen, maar ook met je voeten en je hart te onderzoeken. Kom het zelf ervaren, tijdens een wandeling in het labyrint bij Antropia of in een coachsessie met het vingerlabyrint.
Wie weet, ontdek jij dat de zwaarte die je droeg, nooit meer was dan een overtuiging die je mag transformeren. En wie weet voel je, na afloop, hoe je van loodzwaar naar vederlicht beweegt.
Wil je het labyrint ervaren of ben je benieuwd naar mijn coaching?
Neem gerust contact op met mij
Met lichte groet,
John Musterd