De wesp als leermeester

​






Mijn wesp
Al jaren werk ik met het vingerlabyrint bij trauma’s en angsten. Vaak krijg ik de vraag, hoe ik er ooit op gekomen ben om het labyrint te gebruiken voor deze toepassing. Zelf had ik ook nooit kunnen bedenken, maar gelukkig had ik hulp van een wesp.

Als kind speelde ik vaak op de fabriek waar mijn vader werkte en wij als gezin op het grote fabrieksterrein woonden.
Op het bedrijf werden augurkjes en zilveruitjes ingelegd zoals dat heet in het zoetzuur. De naam zegt het eigenlijk al; zoetzuur is een combinatie van azijn en suiker, heel veel suiker.

De lege 25 kilozakken suiker werden in een grote oudpapiercontainer gedaan. Als klein jongetje vond ik het heerlijk om in de container te klimmen en het papier goed aan te stampen.  Midden in de zomer, met korte broek en zonder schoenen, klom ik weer in de container om het oud papier goed aan te drukken.  Zonder dat ik het zag, waren er heel veel lege zakken suiker in de container gelegd en dit had een enorme aantrekkingskracht gehad op talloze wespen. Die vonden het niet echt leuk dat ik op het eten van ze ging stampen en lieten dat ook duidelijk merken. Wat ben ik ziek geweest van de vele wespensteken en wat een pijn had ik van de steken.

Sinds dat moment was ik panisch van wespen en deed ik alles om bij ze uit de buurt te blijven. Dat was zo’n automatisme in mijn gedrag geworden, dat ik helemaal niet doorhad hoe bang ik was geworden voor wespen(steken).

Totdat jaren later ik me daar pijnlijk van bewust werd gemaakt. Ik werkte in die tijd al met labyrinten.  Het lopen van het labyrint als onderdeel van mijn coachingstraject was een vast onderdeel geworden. Het labyrint gebruiken bij trauma’s nog niet.
Tijdens een zonnige vakantie Frankrijk, verblijvend in een zeer afgelegen streek, dronken we in de middag na een heerlijke lunch een glas wijn. Het gevoel van God in Frankrijk te zijn, geen zorgen te hebben, de tijd voor jezelf kunnen nemen en het genieten van het leven, was die dag helemaal aanwezig.

​De volmaakte rust en vredigheid in me, werd wreed verstoord door een felle pijn in mijn hals. In een reflex sloeg ik iets van mijn hals af. Dat bleek de door mij zo gevreesde wesp te zijn, een echte joekel van een beest, die me midden in mijn hals had gestoken. Ik voelde de zwelling toenemen en de paniek gieren door mijn lijf. Ik ga dood, ik stik, krijg een anafylactische schok!
Geen dokter, of apotheker in de buurt, echt helemaal niets. Wat er toen gebeurde, begrijp ik nog steeds niet en hoe ik op het idee kwam ook niet. In gedachten ging ik met mijn vingers het vingerlabyrint lopen. En ik voelde hoe snel de paniek weg ging en mijn hart niet meer in mijn keel klopte. Er ontstond een rust en het vertrouwen dat het allemaal weer goed zou komen; als kind had ik het ook overleefd toch?
Binnen een half uurtje, was de zwelling weg en voelde ik me van binnen weer rustig en kalm.
Wat een ontdekking door deze wesp. Ik had nooit bedacht, hoe bang ik was geworden voor wespen en hoe dat mijn gedrag beïnvloedde. En door het lopen van het labyrint, al was het alleen maar in gedachten, vloeide de spanning en de traumatische ervaring die er onder lag weg.

De wesp is mijn leermeester geweest en heeft me de kracht van het lopen van het labyrint leren ontdekken bij trauma’s. Ik kijk nu anders naar deze gevleugelde vrienden.

---